Μπήκε κι ο Σεπτέμβρης κι όλοι γυρίζουν στη δουλειά ανανεωμένοι.μαυρισμένοι και με νέα από τις πολυήμερες διακοπές τους. Κι εμείς που έχουμε μόνο πέντε μέρες για διακοπές κι αυτές με το ζόρι; Που πάμε; Κάπου κοντά φυσικά...να μη φάμε το χρόνο μας στο πήγαινε έλα. Αναφέρομαι σε εμένα και τη φίλη μου και ''συμπάσχουσα'' τη Δέσποινα, αφού κι αυτή δεν έχει χρόνο για πολυήμερες διακοπές. Ο ''κλήρος'' για την επιλογή του προορισμού έπεσε σε εμένα. Σκέφτομαι για λίγο...πολλοί οι κοντινοί προορισμοί και όλοι τους όμορφοι. Ξανασκέφτομαι που δεν έχω πάει ποτέ,να είναι κοντά και να είναι και νησί. Έτσι, λόγω καλοκαιριού να λέω κι εγώ πως πήγα σε νησί.
Μετά κόπων και βασάνων, αποφάσισα τελικά να περάσουμε τις μικρές μας διακοπές στην Άνδρο..!!!
Στο νησί των τρεχούμενων νερών
Μόλις 2 ώρες από την Αθήνα, το δεύτερο ''νησί των ανέμων'' των Κυκλάδων, ή ''νησί των τρεχούμενων νερών'', όπως αποκαλείται η Άνδρος και από τις διηγήσεις φίλων πανέμορφη. Ευτυχώς η Δέσποινα συμφώνησε αμέσως και η επόμενη κίνηση ήταν να βρούμε δωμάτιο. Η τύχη ήταν με το μέρος μας, ίσως επειδή μπήκε πια κι ο Σεπτέμβρης και λόγω low σεζόν, βρήκαμε δωμάτιο εκεί που θέλαμε. Στο Μπατσί, ίσως τον πιο πιο must προορισμό της Άνδρου. Ξύπνημα ξημερώματα Δευτέρας και αναχώρηση με το αυτοκίνητο της Δέσποινας, νωρίς από Αθήνα για Ραφήνα. Κατευθείαν στο πλοίο για Άνδρο..και καφεδάκι στο κατάστρωμα, για να μη χάσουμε την οπτική επαφή με τη θάλασσα. Ευτυχώς το Κάβο Ντόρο, ήταν στις πολύ καλές του σήμερα..γιατί αν δεν το περάσεις, δεν πας στην Άνδρο.
Μπατσί και Χρυσή Άμμος
Σε 38 ναυτικά μίλια ξεπροβάλλει στον ορίζοντα το λιμάνι του Γαυρίου, που σημαίνει παίρνουμε τα μπογαλάκια μας και κατεβαίνουμε. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και φεύγουμε βιαστικά για Μπατσί, ''ακούγοντας'' από τώρα το κάλεσμα της θάλασσας, του ήλιου και της πενθήμερης ξενοιασιάς. Εκεί μας περίμενε το καθαρό και περιποιημένο δωμάτιό μας, με την προσωπική φροντίδα της κυρίας Φρόσσως. Η ίδια είχε ετοιμάσει κι ένα πλούσιο πρωϊνό και μαζί με το εγκάρδιο χαμόγελό της μας καλωσόρισε στο νησί. Τακτοποιηθήκαμε κι επειδή ή ώρα κόντευε πια 12 φεύγουμε για την πρώτη μας εξόρμηση. Την πρώτη μέρα είχαμε αποφασίσει να την αφιερώσουμε μόνο στο Μπατσί. Μαγιώ, καπέλα και τα σχετικά... και κατευθείαν στην παραλία. Αρχή από τη Χρυσή Άμμο, τη δημοφιλή και κοσμική παραλία ανάμεσα στο Μπατσί και το Γαύριο. Άμμος απαλή σαν πούδρα, με έντονο χρυσαφένιο χρώμα και τυρκουάζ νερά.
Άψογα οργανωμένη παραλία, με ξαπλώστρες, ομπρέλες και συνεχής μουσική από τα beach bars. Απόλαυση με ανέσεις για αρχή...γιατί σκοπεύαμε να πάμε και σε πιο απόμερες και ήσυχες παραλίες τις επόμενες μέρες.
Βραδινή έξοδος
Νωρίς το απόγευμα, αφού δε χορταίναμε τη θάλασσα, φάγαμε σε ένα ταβερνάκι, που τα τραπέζια του, σχεδόν τα έβρεχε το κύμα. Δε φάγαμε θαλασσινά, που θα ήταν το αυτονόητο. Γευστικό απωθημένο μας, ήταν να δοκιμάσουμε την περίφημη Ανδριώτικη ''φρουτάλια'', την ομελέτα με λαχανικά δηλαδή. Όχι σκέτη...αλλά με χωριάτικο Ανδριώτικο λουκάνικο και τα υπόλοιπα βέβαια που συμπληρώνουν ένα γεύμα. Η απογευματινή ξεκούραση επιβάλλεται και μετά..βόλτες στα δρομάκια του χωριού και επίσκεψη στο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, το μεγαλύτερο του νησιού. Καταλήγουμε πάλι στον παραλιακό δρόμο για βραδινό φαγητό κι εκεί μας γεννιέται το δίλημμα: που καθόμαστε μετά για ποτό, αφού τα μπαράκια ξεφυτρώνουν από παντού, κάνοντας δύσκολη την απόφαση. Το Μπατσί βλέπετε φημίζεται για την έντονη νυχτερινή του ζωή και είναι η καρδιά της διασκέδασης του νησιού. Η επιλογή μας τελικά μας δικαίωσε με το παραπάνω...γευστικά και δροσερά κοκτέιλ, δυνατή και καλή μουσική, ξεφάντωμα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Στα δρομάκια της Χώρας
Η επόμενη μέρα, αν και ξυπνήσαμε μεσημεράκι, ήταν αφιερωμένη στη Χώρα. Μετά το Ανδριώτικο πρωϊνό της κυρίας Φρόσσως, μπάνιο αποκλείεται λέμε...οπότε επισκέψεις στα αξιοθέατα της Χώρας. Το Κάτω Κάστρο, πάνω στον τεράστιο βράχο που μοιάζει να πλέει στη θάλασσα, μου φέρνει στο μυαλό κάτι από ''μικρή'' Μονεμβασιά. Αυτό που τον ενώνει με το νησί, είναι η επιβλητική πέτρινη θολωτή καμάρα. Σειρά έχει το Πάνω Κάστρο ή της "Γριάς το Κάστρο" όπως λέγεται. Η μεγαλύτερη μεσαιωνική πόλη της Άνδρου. Τελευταίος σταθμός μας, η πλατεία της Ρίβας, στην άκρη της Χώρας. Καφές και ξεκούραση με θέα το άγαλμα του Αφανή Ναύτη που δεσπόζει στην πλατεία. Μέχρι το βράδυ μείναμε στη Χώρα, φάγαμε, κάναμε βόλτες στα δρομάκια της και ψωνίσαμε ντόπια κρασιά, μέλι και γλυκά του κουταλιού από τα μαγαζάκια με τα τοπικά προϊόντα. Διασκέδαση δεν έχει απόψε, μόνο νυχτερινό μπάνιο στην επιστροφή μας στο Μπατσί, αφού το επόμενο πρωί, είχε σειρά η εξερεύνηση της Ανδριώτικης φύσης.
Βόλτα στον ''Νεραϊδότοπο''
Είπαμε πως δύο μέρες θα τις αφιερώσουμε στη φύση και στις απόμερες παραλίες της. Σχεδόν ανυπομονούσαμε να πάμε στον ''Νεραϊδότοπο'' της Άνδρου, που βρίσκεται στο χωριό Αποίκια. Ένα ομαλό μονοπάτι, μας οδηγεί στη ρεματιά της Πυθάρας και η μικρή αυτή διαδρομή, μας προδιαθέτει για την ομορφιά που θα συναντήσουμε. Η λέξη ''μαγεία'' ταιριάζει απόλυτα εδώ. Τα πλούσια νερά κυλάνε ορμητικά και σχηματίζουν καταρράκτες και μικρές λιμνούλες. Ένα κρυστάλλινο τοπίο μέσα σε καταπράσινο φόντο, αφού η υδρόβια βλάστηση κυριαρχεί παντού κάτω από τον ίσκιο των μεγάλων δέντρων. Δεν το σκεφτήκαμε καθόλου να βουτήξουμε στα διάφανα κρύα νερά, που σχεδόν μας προκαλούσαν. Από εδώ, παίρνουμε το δρόμο για τη Χώρα, κάνουμε μία στάση για καφεδάκι στον παραλιακό της δρόμο, γιατί σειρά είχε μια άλλη επίσκεψη.
''Φόρος'' Αλαδινού
Το σπήλαιο ''Φόρος'' Αλαδινού, στο ομώνυμο χωριό, μόλις 4 χλμ. από τη Χώρα, είναι ένα πέτρινο γεφύρι φτιαγμένο από Ηπειρώτες μαστόρους από ότι μας εξήγησε αργότερα ο ξεναγός μας κι ένα πλακόστρωτο καλντερίμι, αποτελούν την αρχή της διαδρομής μας προς το σπήλαιο. Γύρω στα 300 μ. ήταν το περπάτημα ανάμεσα σε πυκνά δέντρα και με άκουσμα τον ήχο του ποταμού, που περνά κάτω από το γεφύρι. Φτάνοντας στην είσοδο, ο συνοδός - ξεναγός, μας εφοδιάζει με ειδικό κράνος και φακό , χωρίζει τους επισκέπτες σε ομάδες των 6 ατόμων και αφηνόμαστε στη μαγεία του σπηλαίου. Ογκώδεις κολώνες σχηματίζουν μια δαιδαλώδη διαδρομή που μας οδηγεί στους 8 θαλάμους του σπηλαίου με τους πολύχρωμους σχηματισμούς. Σταλλακτίτες, σταλλαγμίτες,
Πίσω Λιμνιώνα - βουτιές και ηλιοβασίλεμα
Το απόγευμά μας, ήταν ''ταγμένο'' σε μία και μόνο παραλία...αυτή του Πίσω Λιμνιώνα. Θα αναρωτηθείτε ''γιατί''; Για να δούμε σύμφωνα με τη συμβουλή των ντόπιων που ξέρουν καλύτερα, ένα από τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα των Κυκλάδων. Το απόγευμα λοιπόν μας βρίσκει στις βορειοδυτικές ακτές του νησιού, 9 χλμ. από το λιμάνι του Γαυρίου και ανάμεσα στα χωριά Άνω και Κάτω Φελλός. Απομονωμένη, ήσυχη, βοτσαλωτή παραλία μαζί με χοντρή άμμο, αρκετά κρύα νερά και καμία άνεση...αυτό που θέλει όποιος αποζητά την ηρεμία. Φυσικά είχαμε φροντίσει εμείς να έχουμε μαζί μας τα απαραίτητα. Μετά τις απολαυστικές ''κρύες'' βουτιές μας στα καταγάλανα νερά της, απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα..γι' αυτό πήγαμε άλλωστε. Ο Κυκλαδίτικος ήλιος βουτούσε στο βαθύ μπλε του Αιγαίου με θεατή του και δικό μας, το επιβλητικό Κάβο Ντόρο. Το βράδυ, μας βρήκε πίσω στη βάση μας, στο Μπατσί για δείπνο με θαλασσινά και διασκέδαση μέχρι αργά στα μπαράκια της παραλίας.
Παραλία Συνετί
Το πρωινό ξύπνημα όταν είσαι σε διακοπές, είναι πάντα ευχάριστο, έστω κι αν έχεις ξενυχτίσει αρκετά...εδώ δε χωράει ''γιατί''...είσαι διακοπές κι αυτό τα λέει όλα. Παρά την μαμαδίστικη ''πίεση'' της κυρίας Φρόσσως, επειδή η ώρα είχε πάει πια 11, φάγαμε το μισό πρωινό από ότι τις άλλες μέρες. Μας περίμενε βλέπετε άλλη μία μοναδική Ανδριώτικη παραλία...μάλλον δύο για σήμερα. Μόνο 7 χλμ. από τη Χώρα, πηγαίνοντας προς το χωριό Κόρθι, συναντήσαμε το Συνετί και 4 χλμ. μετά στρίψαμε αριστερά στη διασταύρωση κι αρχίσαμε το ''κατηφόρισμα'', ευτυχώς σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Η παραλία Συνετί βρισκόταν επιτέλους μπροστά μας. Βραχώδης η ακτή στον φυσικό αυτό όρμο, με το κύμα να έχει ''σκάψει'' τα απότομα βράχια και να έχει φτιάξει υποθαλάσσιες σπηλιές, πολλές από αυτές με σταλακτίτες.
Κοιτάζοντας τα τυρκουάζ νερά και τα ολόλευκα χαλαζιακά βότσαλα, ξεχνιέσαι και νομίζεις πως βρίσκεσαι σε κάποιο εξωτικό μέρος. Η αρμύρα της θάλασσας όμως, που μπερδεύεται με τη μυρωδιά της ρίγανης, από τα βουνά που στέκουν από πάνω και νομίζεις πως είναι έτοιμα να βουτήξουν στα δροσερά νερά, θυμίζει μόνο Ελλάδα...
Κόρθι και... "της Γριάς το Πήδημα"
Αργά το μεσημέρι ξεκινήσαμε για το γραφικό χωριό Κόρθι, στάση για φαγητό και ξεκούραση, σε ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα, στο γραφικό όρμο του. Το απόγευμα, σειρά είχε η παραλία ''σήμα κατατεθέν'' θα λέγαμε της Άνδρου, η παραλία "της Γριάς το Πήδημα". Πολύ κοντά στο Κόρθι που βρισκόμαστε, αλλά δυσπρόσιτη, λόγω της ιδιόμορφης διαδρομής. Στο τέλος της επιβάλλεται η οδήγηση σε βατό ευτυχώς χωματόδρομο και ακολουθεί η κατάβαση στην παραλία μέσω ενός αρκετά μεγάλου μονοπατιού,γύρω στα 300 μ. Τα ρηχά γαλαζοπράσινα νερά, πεντακάθαρα και κρυστάλλινα, σε αποζημιώνουν για τη μικρή ταλαιπωρία μέχρι να φτάσεις. Η ακτή είναι στρωμένη με άμμο και ψιλό βοτσαλάκι και στην άκρη της θάλασσας, στέκεται ο μακρόστενος βράχος, ύψους 15 μ. που δίνει και το όνομά του στην παραλία.
Σύμφωνα με το μύθο, μία γριά που έπεσε στη θάλασσα από το ομώνυμο Κάστρο, πέτρωσε στο σημείο που έπεσε και λέγεται μάλιστα πως αν προσέξεις καλά, ο βράχος έχει τη μορφή της. Αυτά λέει ο μύθος για την παραλία, ενώ εμείς απολαύσαμε κολύμπι και ηρεμία, μέχρι το σούρουπο σχεδόν. Στην επιστροφή μας το βράδυ στο Μπατσί, νιώθαμε αρκετά κουρασμένες και αρκεστήκαμε μόνο σε μια επανάληψη του πρώτου μας γεύματος. Ανδριώτικη φρουτάλια και φυσικά ντόπια τυριά και κρασί από τους αμπελώνες της.
Η πανέμορφη Άχλα
Απέμεινε ακόμα μία μέρα διακοπών και ξέραμε από την αρχή του ταξιδιού μας που θα την αφιερώναμε. Άχλα: μια παραλία, ένας μικρός προορισμός. Έχει χαρακτηρισθεί μία από τις ωραιότερες παραλίες της Ελλάδας. Αυτό και μόνο, μας κάνει να θέλουμε να πάμε και να διαπιστώσουμε το γιατί. Την επόμενη μέρα, ξεκινάμε λοιπόν για την παραλία Άχλα, αλλά προτιμώντας τη θαλάσσια οδό.Οδικώς ομολογώ πως είναι αρκετή η ταλαιπωρία για όσους το επιλέξετε. Φεύγουμε από το λιμάνι της Χώρας κι έχοντας από τη μια πλευρά τη βραχώδη ακτογραμμή της κι από την άλλη το απέραντο Αιγαίο, φτάνουμε στον φυσικό, απάνεμο κόλπο. Μας κερδίζει αμέσως η θέα των σμαραγδένιων νερών και το κατάλευκο ψιλό βότσαλο που καλύπτει την ακτή. Κάτι εξωτικό μαζί με κάτι άκρως ελληνικό, αφού τις δύο άκρες της, στολίζουν το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και ο επιβλητικός Φάρος της Γριάς. Απολαυστικό το κολύμπι και ο Κυκλαδίτικος ήλιος, αλλά και ηρεμία καθώς λόγω Σεπτέμβρη, οι λουόμενοι ήταν λίγοι.
Ένας μικρός επίγειος παράδεισος
Φυσικά, η περιγραφή μου δεν σταματά εδώ, γιατί η Άχλα, δεν είναι απλά μια παραλία, αλλά ένας μικρός επίγειος παράδεισος της Άνδρου. Λίγα μέτρα μόλις πίσω από την ακτή, ξεδιπλώνεται μια ρεματιά στην κυριολεξία βυθισμένη στο πράσινο. Ένας βιότοπος λίγα μέτρα από τη θάλασσα, εκεί που εκβάλλει τα νερά του ο ποταμός Άχλας μέχρι και όλο το καλοκαίρι σχεδόν. Ένα δάσος από πλατάνια, ''σκεπάζει'' με τον ίσκιο του μικρούς καταρράκτες, λιμνούλες και βραχάκια στολισμένα με πλούσια υδρόβια βλάστηση. Η πρόκληση να βουτήξεις είναι μεγάλη και που ξέρεις, μπορεί στις γλυκιές σου βουτιές, να δεις νεροχελώνες, καβούρια του γλυκού νερού και πολύχρωμες λιβελούλες, να σε συνοδεύουν διακριτικά. Μείναμε εδώ μέχρι το απόγευμα, για να χορτάσουμε αλμυρές και γλυκιές βουτιές, πράσινο και φύση.
Ναι, τώρα καταλαβαίνω γιατί η Άχλα ανήκει στις ωραιότερες παραλίες της χώρας μας. Στην επιστροφή μας νωρίς το βράδυ στο Μπατσί, τιμήσαμε δεόντως κι άλλα ντόπια πιάτα, αλλά μείναμε και έως αργά σε άλλο αυτή τη φορά παραλιακό μπαράκι, αφού εδώ ήταν και το τέλος των μικρών μας διακοπών. Το πρωί, θα επιστρέφαμε πίσω στο ''κλεινόν άστυ'' και στην πολύβουη καθημερινότητα.
Ανασκόπηση και... επιστροφή
Μπαίνοντας με τα μπαγκάζια μας, στο καράβι για τη Ραφήνα το επόμενο πρωί, άφησα τη Δέσποινα να απολαύσει τον καφέ της. Ή... για να πω την αλήθεια, άφησα εμένα να κάνω απερίσπαστη, μια ανασκόπηση του μικρού μας ταξιδιού.
Στις διαδρομές μας, αυτές τις μέρες στα χωριά της Άνδρου, αυτό που μας κεντρίζει το ενδιαφέρον, είναι η ποικιλομορφία του εδάφους και του φυσικού της τοπίου, καθώς και τα πολλά μικρά αξιοθέατα. Ρεματιές πλούσιες, φυτεμένες με αμπέλια, ελιές κι εσπεριδοειδή, έρχονται σε αντίθεση με τις απότομες χαράδρες και το άγονο τοπίο. Νερόμυλοι και ανεμόμυλοι, εγκαταλελειμμένοι τώρα πια, κάστρα, φάροι και αμέτρητα σχεδόν ξωκλήσσια, σε προκαλούν να τα επισκεφθείς. Παραλίες βραχώδεις και απόμακρες ή κοσμικές... Απαλές αμμουδιές, αλλά και ακρογιαλιές με εξωτικό χρώμα,που συμβιώνουν άψογα με τα ποτάμια και τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια.
Το ξερό Κυκλαδίτικο τοπίο ''παραβιάζεται'' διαρκώς από τα μικρά πυκνά δάση με πλατάνια, ιτιές και βελανιδιές κι έναν μεγάλο υδάτινο πλούτο που φαίνεται στα ποτάμια της, στους μικρούς καταρράκτες, στις πηγές, τις πολλές βρύσες με τα τρεχούμενα νερά και στους βιότοπους - καταφύγια μιας πλούσιας πανίδας. Έφυγα από την Άνδρο, γεμάτη εικόνες, γεύσεις, ήλιο, αρμύρα, παράδοση, αλλά και έντονη αίσθηση της ελληνικής φύσης, αφού αυτό το νησί μοιάζει με μια ''μικρογραφία'' της Ελλάδας. Βλέποντας μπροστά μου στον ορίζοντα το λιμάνι της Ραφήνας, κλείνω τις μικρές μου διακοπές με τη φράση - ερώτηση: ''ήμουν πράγματι στις Κυκλάδες;''
